BEAK> - >>>

Invada

Als we hun soundtrack voor 'Couple In A Hole' (2015) niet meerekenen, is het alweer zes jaar geleden dat we nog een nieuwe plaat van BEAK> mochten verwelkomen. Met een leveringstermijn die toch nog iets korter is dan Portishead, verschijnt op 21 september het derde album van het trio rond Geoff Barrow. Op '>>>' - een logische titel na '>' en '>>' - friemelt de band uit Bristol voort aan de grenzen van de rockconventies.

Terwijl opener The Brazilian vooral als een met kraut en prog flirtende vingeroefening klinkt, krijgen we daarna al meteen de meest poppy song van het album. Of misschien is Brean Down wel het meest poppy nummer van BEAK> tot nog toe!

Minder hitparade-fähig is dan weer Birthday Suit, de track die de band eerder deze week al loste. Een bevreemdend, raadselachtig en lang intermezzo waarbij voor de link tussen titel en muziek blijft intrigereren. Harvester begint als een nummer van Tortoise, maar drijft evengoed op aan Perry Farrell schatplichtig gemijmer en geneuzel.

Echt spannend wordt het pas bij Allé Sauvage, het nummer dat de band al voor de zomer als teaser vrijgaf. De song lijkt in een dwangbuis in een hoekje vast te zitten, dolgemaakt door de lichte percussie die na een minuut binnensijpelt. De track zou niet misstaan op de imaginaire remake '2018: A Space Odyssey'.

Teisco streeft twee minuten muzikale introspectie na, tegelijk een ogenschijnlijk lege doos en een verslavend riedeltje. Een stuk strakker - en ook richtinglozer - klinkt King Of The Castle; alsof Motorpsycho zich op een luie zondag vol wierook waagt aan Music van John Miles of - godbetert Far From Over van Frank Stallone.

In RSI borduurt Geoff Barrow verder op de muzikale reis die hij tien jaar geleden ook al met '3' van Portishead verkende (inclusief verre, haastige echo's van The Rip) en kruipt hij meer dan ooit in de huid van wijlen Jaki Liebezeit.

Het gevoel dat je als rode draad doorheen het album bekruipt, is dat de perfectionist Barrow al dan niet bewust tien songs levert die onaf zijn; als wil hij de verbeelding van de luisteraar prikkelen om het verhaal af te werken. Heel extreem wordt het in Abbot Leighs waar we met de beste wil van de wereld kop noch staart aan krijgen. Afsluiter When We Fall neigt naar genialiteit, maar tegelijk ook weer naar dat onvolmaakte gevoel dat je na vijf minuten - meteen ook het einde van de plaat - nagenietend en ook nahunkerend naar de muur doet staren. Een beklijvend werkstuk dat ongetwijfeld bij elke luisterbeurt nieuwe lagen aanboort.

Op 1 december speelt BEAK> in de Cactus Club in Brugge.